Słuchanie muzyki jako forma edukacji muzycznej narodziło się wraz wynalezieniem radia. Powstały wtedy pierwsze słuchowiska i audycje muzyczne.

Najpierw pojawiły się audycje dla starszych uczniów szkoły ponadpodstawowej, gdyż uważano, że taka forma umuzykalnienia w klasach młodszych nie przyniesie żądanego efektu. Dopiero w latach 70-tych XX w. duże ośrodki muzyczne, takie jak filharmonie i towarzystwa muzyczne zaczęły organizować audycje muzyczne dla najmłodszych. Opracowano płytotekę z nagraniami muzycznymi dedykowanymi dla poszczególnych grup wiekowych. Repertuar musi być przystosowany do możliwości percepcyjnych młodych słuchaczy. Efektywność tej formy edukacji muzycznej w głównej mierze zależy od stopnia koncentracji uwagi uczniów. Najbardziej wymagającą grupą pod tym względem są klasy młodsze. Fragmenty muzyczne muszą być zróżnicowane i niezbyt długie.  

Wyróżniamy dwa podstawowe sposoby percepcji muzyki podczas jej słuchania:

• słuchanie analityczne,
• słuchanie programowo - interpretujące.

Słuchanie analityczne ma miejsce, gdy uwaga dzieci skupiona jest na budowie formalnej , stylu, brzmieniu. Nałożenie na dzieci konkretnego działania do wykonania podczas słuchania muzyki mają doprowadzić do tego, że młody słuchacz wychwyci to czego nie udałoby się mu zauważyć bez pomocy nauczyciela.

Słuchanie  programowo interpretujące ma miejsce wtedy, gdy słuchacze naprowadzeni są poprzez treści pozamuzyczne, poprzez tytuły utworów. Przykładem takie dzieła jest utwór "Taniec kurcząt w skorupkach". W momencie kiedy twórca zasugerował w tytule treści przekazane poprzez swoją kompozycję znacznie ułatwił interpretacjję utworu.