Historia zapisu nutowego sięga starożytności, gdzie muzykę zapisywano w formie rysunkowej. Następnie w Grecji do zapisu muzyki używano przekręcanych liter. W Średniowieczu powstały neumy (kropki i kreski, oddające ruchy dyrygenta), później neumy zapisywano na czterech liniach (do dzisiaj duchowni korzystają z nich śpiewając teksty podczas nabożeństw).
Od mniej więcej 400 lat zapisu nutowego dokonuje się na pięciolinii stosując nuty i pauzy różnych wartości.
Podstawowy podział wartości rytmicznych nut przedstawia się następująco:
- Cała nuta,
- Półnuta,
- Ćwierćnuta,
- Ósemka
- Szesnastka.
| Cała nuta |
1i 2i 3i 4i |
|
| Półnuta |
1i 2i |
|
| Ćwierćnuta |
1i |
|
| Ósemka |
1 |
|
Podstawowy podział wartości rytmicznych pauz przedstawia się następująco:
| Pauza całonutowa |  |
| Pauza półnutowa |  |
| Pauza ćwierćnutowa |  |
| Pauza ósemkowa |  |
